Modellbahn Union H0-B00188 - Warsztat EAW Mülheim-Speldorf

Modellbahn Union H0-B00188 - Warsztat naprawczy wózków akumulatorowych EAW Mülheim-Speldorf

Zestaw do sklejania, wycinany laserowo. Wymiary po sklejeniu: 174 x 67 x 43 mm.

Model: Skala H0. Niemal wszystkie warsztaty (kolejowe) i zakłady przemysłowe wykorzystywały wózki elektryczne do transportu wewnętrznego. Model oferuje sześć miejsc parkingowych w strefie załadunku i jedno dłuższe miejsce w strefie warsztatowej. Zestaw można dobudować do każdego standardowego budynku. Możliwe jest również ustawienie modelu osobno.

Wzór: Warsztat naprawczy Speldorf został założony w 1874 roku przez Rheinische Eisenbahngesellschaft w Mülheim-Broich i nazwany na cześć pobliskiej stacji kolejowej Speldorf. Po zakończeniu ery lokomotyw parowych został zamknięty w 1959 roku. Obecnie teren ten jest wykorzystywany do innych celów, a niektóre budynki są objęte ochroną konserwatorską.
Koleje Nadrenii posiadały jedynie warsztat naprawczy w Kolonii-Nippes, który jednak osiągnął granice swoich możliwości i znajdował się na obrzeżach sieci torów o długości ponad 1000 kilometrów. W 1874 roku założono więc kolejny warsztat do konserwacji 453 lokomotyw i ponad 11 000 wagonów towarowych w Mülheim an der Ruhr. Wykopany grunt został wykorzystany do budowy nasypów kolejowych przy moście kolejowym Duisburg-Hochfelder nad Renem. Nazwa Speldorf została nadana zakładowi ze względu na bliskość stacji kolejowej Speldorf, z którą miał on połączenia, w tym z lokomotywownią.
W 1880 roku Rheinische Eisenbahngesellschaft została znacjonalizowana przez Pruskie Koleje Państwowe. Zakład w Speldorfie otrzymał nazwę głównej warsztatu i był kilkakrotnie rozbudowywany. Jednak teren okazał się zbyt mały, więc w 1914 roku konserwacja wagonów towarowych została przeniesiona do kolejnego warsztatu naprawczego w Duisburgu-Wedau. Od tego momentu Speldorf zajmował się wyłącznie lokomotywami parowymi, a na zwolnionym terenie zbudowano kuźnię kotłów, a w 1918 roku dodatkową halę do prostowania lokomotyw w technologii stalowej konstrukcji kratownicowej z dwoma równoległymi nawami i dwupiętrowym trzecim nawem dla warsztatów pomocniczych. Hala miała wymiary 254 na 57 metrów, co czyniło ją jedną z najdłuższych hal remontowych niemieckich kolei państwowych. Nowością w tej hali było również 90 stanowisk roboczych zbudowanych wzdłużnie zamiast dotychczasowych stanowisk poprzecznych, dzięki czemu można było zrezygnować z wewnętrznych platform przesuwnych, a czas przepływu lokomotyw skrócił się o jedną trzecią. Stara hala naprawcza lokomotyw, kuźnia i tokarnia były nadal użytkowane.
Na początku w głównym warsztacie pracowało od 150 do 200 osób, a w szczytowym okresie rozwoju kolei parowej w latach 50. XX wieku nawet 2000 osób rocznie obsługiwało ponad 1000 lokomotyw parowych.
Źródło: Wikipedia.de